Konuyu en baştan ya da bir diğer deyişle tam temelinden sorgulayalım.
“Tanrı merkezli din anlayışı” mı?
Yoksa...
“Hazreti Muhammed aleyhisselam merkezli DİN anlayışı” mı?
bu ikisi arasındaki fark, çok çok önemli bir fark
Hatta, bu ikisi arasındaki kesin fark kavranmadan, “dinsel anlayışlar”dan arınılıp, gerçek “DİN” olgusu kavranılmaz
Gelin bu önemli farkı derinlemesine inceleyelim
Önce “tanrı merkezli dinsel anlayış”ın geçerli olduğu genel Müslümanlık kabulüne bakalım.
Bu anlayışa göre, her ne kadar “Allah” adıyla etiketlenmiş tanrı, her yerde denilse de, hep yukarılarda bir yerdedir. Buna inananlar, yukarılarda, ötelerinde bir yerdeki tanrıya inanırlar. Oysa, ötede bir tanrı kabulü direkt şirktir (şirk-i hafi); ve bu şirk anlayışındaki hemen herkesin, kendi kültür, çevre, anlayış ve tasavvuruna göre kabul ettiği bir tanrısı vardır, “Allah” adıyla andığı.
Bir kısım kişilerin, kafalarına göre gerekçelerle yasaklaması dolayısıyla Kur’an’da bu konuda yapılan açıklamalar tefekkür edilmediği için; beyinlerdeki “kişi” tanrı tasavvurları öylece kalır; tekamül etmez. Ötelerindeki bu kişi tanrı, zanlarına ve yanlış anlayışlarına göre, kendi katındaki melekleri aracılığıyla yeryüzünde bir peygamber seçer ve insanlara emirlerini uygulatması için onu elçi-postacı-messenger olarak görevlendirir. Tabi bu işlem de yanındaki meleklerden birini ona GÖNDERMESİ şeklinde oluşur. Yanından, yeryüzündeki seçilmiş peygambere yollanan elçi melek...
İşte bu noktada bir saptama yapalım. UFOcular veya uzaydan gelen birilerinin varlığına inananların bazıları, hemen bu anlayışı değerlendirerek, meleklerin veya yeryüzündekilerin kabul etmiş olduğu tanrıların gökten gelen diğer üstün ırklar olduğunu öne sürerler.
Şunu vurgulayalım:
Gökten birileri gelmiş olabilir veya gelecek olabilir. Bunu reddetmek akıl ve mantık işi değildir. Ancak kesinlikle yanlış olan şey, bu gelmiş veya gelecek olanların “tanrı” veya “melek” olduğu kabulüdür. Çünkü aşağıda izaha çalışacağım üzere Allah Rasulü’nün bildirdiği şeylerin bu kabullerle hiç ilgisi yoktur. Bunu çok iyi fark etmek ve anlamak gerekir.
Keza, Deccal diye isimlenmiş tanrı olduğunu ve dünyaya kullarının arasına geldiğini söyleyecek olan varlık dahi işte bu “tanrı merkezli dinsel anlayışları” kullanacaktır. Ötede, yukarıda bir tanrıya inananları kendine tabi kılacaktır. Yeryüzünde kendisine inanmayan pek az insan kalacaktır.
Bugün Yahudi ve Hıristiyanların “Mesih” lakabıyla bekledikleri kişi, gerçekte İsa aleyhisselam değil, Deccal’dır!. İsa ayleyhisselam ise “Tanrı” olduğunu iddia ederek orataya çıkan Deccal’den sonra açığa çıkacaktır. Kendisinin, insanların beklediği tanrı olduğunu iddia eden Deccal lakaplı varlığın ortadan kaldırılışı, bizâtihi 33 yaşında olarak dünya üzerinde açığa çıkacak olan Hazreti İsa aleyhisselam tarafından gerçekleştirilecektir. Bundan sonra Mehdi lakaplı son müceddid ile 7 veya 11 senelik beraberliği olacak, bu arada yecüc-mecüc isimleriyle tanınan ırkın doğu Asya’dan Ortadoğuyu istilası meydana gelecek, bu da geçiştirildikten sonra 73 yaşına kadar 40 yıl yeryüzünde yaşayacaktır İsa aleyhisslam; Rasûlullah açıklamalarına göre.
Neyse gelelim biz ana konumuza...
“Tanrı merkezli dinsel anlayışa” göre materyalist bir sistem anlayışı esastır
Tanrı merkezli dinsel anlayışta, Kuran’da ve hadislerde anlatılan her şey kelime anlamındadır.
Tanrı merkezli din anlayışında tanrının eli vardır
Tanrı merkezli dinsel anlayışta tanrının iki kefeli terazisi vardır (henüz dijital veya ötesi tartı sistemini bulmamış tanrı.
Bu anlatılanların, insanlara bazı gerçekleri anlatmak için kullanılan misaller olduğu fark edilmez, düşünülmez, kabul edilmez.
Kısacası, tanrı merkezli dinsel anlayışta anlatılan her şey madde dünyası gerçeklerine göredir. Bu anlayışta sorgulama, anlamaya çalışma, ne olduğunu bilme, tefekkür yoktur. Emirler ve uygulamalar vardır. Kıyası fukuha adı altında, ayetlerde kesin olmayan her şey, kişilerin yaşadıkları devir şartları altında yorumlanmış ve o yorumlar dahi Din-Şeriat kapsamında kabul edilmiştir. Ayet veya Hadislerin o devirler şart ve anlayışı kadarıyla yorumlanması ise sanki Din’in bir hükmü gibi algılanmıştır.
Tanrı merkezli dinsel anlayışta namaz borçtur tanrıya, oruç borçtur ödenmesi zorunlu. Borcunu ödemezsen tanrı seni hapse, pardon cehenneme atar
Tanrı merkezli dinsel anlayış şudur: “Biz sadece emirleri uygularız gerisini düşünmeyiz. Neyin ne olduğunu O bilir. Bizim gerisini bilmemize gerek yoktur. Gerek olsaydı onu da bildirirdi. Bize düşen sadece emirlere uyup emredilen ibadetlerimizi yapmaktır. Gerisini sorgulayıp hikmetini ve nedenini araştırmak; tefekkür etmek, diğer konularda fikir sahibi olmak bizim işimiz değildir...”
“Biz öleceğiz ve kıyAmette dirilince her şey meydana çıkacak” zannı da işte bu tanrı merkezli dinsel kabulün bir getirisidir.
Madde dünyası gerçeklerine göre oluşturulmuş bu tür materyalist dinsel anlayışlar ötesindeki, “Allah Rasulü ve son Nebi’si Muhammed aleyhisselam merkezli DİN anlayışı”na gelince...
Bütün Hakikat ehli tasavvuf önderlerinin anlayışı olan bu anlayışa göre... (Ki Hacı Bektaş Velî’den İmam Gazali’ye, Abdulkadir Geylani’den, kendisine “kibirli görünüyorsunuz” diyen kişiye “Bu kibir değil Kibriyadır” cevabını veren Şah Bahaeddin Nakşıbendi’ye ve isimlerini sayamayacağımız kadar çok zevata göre...)
“Hanif” kökenli Muhammed aleyhisselam, tanrı ve tanrılık kavramının asla söz konusu olmadığını idrak etmiş bir kişi olarak putperest kavmi içinde yaşarken, nihayet 39 yaşında “Tanrı ve tanrılık kavramı yoktur yalnızca ismi “Allah” olan vardır” (La ilahe illa-Allah) gerçeğini çeşitli tanrılara tapınan putperest topluma ilân etti!.
Burada en öncelikli konu, ismi “ALLAH” olanın ne olduğunu fark etmektir. İsmi “ALLAH” olan, bu konu eğer iyi irdelenirse, görülecektir ki idrak edilesi ötelerdeki bir tanrı olmayıp, her birimin ve şeyin derunundaki, özünde bir kuvvedir, kudrettir. Her şey ve birim kendi dışına afakına yönelerek değil, kendi özüne ve derununa yönelerek o kuvve ve kudrete ulaşır ve ulaşabilirse de O varlık indinde birimsel “yok”luğunu fark eder. “Var olan yalnızca ALLAH imiş” der bir muvahhid olarak..
Bu anlayışta, göklerden insana inen melekler değil, insanın özünden, derunundan bilincine tenezzül eden kuvveler, ilim (cebrailiyet) söz konusudur. Beyin daima kendi veri tabanına ulaşanları ve veri tabanından açığa çıkanları —Musavvir ismi sonucu— suretlendirerek bilinçte açığa çıkardığı için, beyinler melekleri suretler şeklinde görür.
Allah Rasulü, ismi Allah olanın derunundaki hakikatinin dillendirmesini gerçekleştirendir. O hakikatin ilim sıfatının, vahiy yollu açığa çıkışı risalettir.
Olay Batın’dan zahire doğrudur; gökten yeryüzündeki et, kemik bedene doğru değil.
O Hakikatin ilmi, “sünnetullah” denilen ismi “ALLAH” olanın evren içre evrenlerde değişmez yasalarını “OKU”maya ve insanlara kendilerine gerekli olduğu kadarıyla bu yasalara uygun olarak yapılması gerekli olanları bildirmeye yönelik ise, buna da “nübüvvet” denilir.
Zatı itibariyle “mutlak GAYB” (kesinlikle bilinemez) olan “ALLAH”, bizim tarafımızdan, ancak, Allah Rasulü’nün bildirdiği kadarıyla ve O’nun bildirdikleri kapsamında bilinebilir.
Biz kafamızda kendi heva ve hayalimize göre bir tanrı tasavvur etmeyip; Allah Rasulü`nün bize bildirdiği (Kur’an ve Hadîslerle) kapsamında tefekkür ederek ismi “ALLAH” olanı anlamaya çalışırız ve sonuçta ortaya çıkanı da asla kayıtlamayız bildiklerimiz kadarıyla.
Rasulullah merkezli anlayışta, "Din" boyutsallık içeren evren içre evrenlerdeki (alemlerdeki) sistem ve düzenin adıdır. Tüm evren içre evrenler ve içindekiler kendilerini yaratan TEK ilim ve kudretin eseri ve esiri olarak (mutlak teslimiyet içinde) varlıklarını sürdürdükleri için de sistemin adı “İSLAM”dır.
“Allah indinde Din İslam’dır” vurgulaması bu gerçeği anlatır.
Bu sebeple, Rasulullah merkezli anlayış, DİN’dir; tanrıya dayalı inanış biçimleri ise sadece “dinsel anlayışlar”dır.
Rasulullah merkezli anlayışta işin ikinci en önemli yanı, insanın “hilafeti” konusudur. Tüm birimler ve zerrelerin, holografik gerçeklik açıklamasındaki üzere, “Zerre küllün aynasıdır” hadisince; ismi “ALLAH” olanın bildirilen sıfat ve esmasının yansıtıcısı olarak açığa çıkmalarıdır.
Bu olayı anlamanın yolu, tekten çoğa (tümden birime) şeklinde düşünebilmekten geçer.
Eğer bu idrak edilirse fark edilecektir ki, “ALLAH” ismine ait olarak bildirilen sıfat ve esma, her insanda olduğu gibi bunların açığa çıkışındaki bir mertebe-boyut hükmünde olan kuvveler (melekler) dahi insanın özünden, veri tabanından bilincine doğru açığa çıkan varlıklardır.
Sırasıyla Aliym, Mumit ve Hasiyb isimlerinden açığa çıkan kuvveler olan Cebrail de böyledir, Azrail (dönüştüren) de; Münkir - Nekir (muhasebe yapan) de.
Rasulullah merkezli DİN anlayışında cansız ve bilinçsiz varlık yoktur. Çünkü her birim, ismi “ALLAH” olanın esmasının özellikleriyle vardır.
İnsan, yeryüzünde var olan canlılar içinde “acıma ve merhamet” duygusuna ve dahi “Allah”ın muhteşem “sünnetullah”ını seyir kapasitesine sahip olan tek varlıktır. Bunun için de eşref-i mahluktur.
“Merhamet etmeyene merhamet edilmez”
Haşerat için:
“Her zarar vericiyi öldürün”
şeklindeki Allah Rasulü uyarılarını çok iyi anlamak ve değerlendirmek gerekir.
Rasulullah merkezli DİN anlayışında başkasının yaşama hakkına saygı duyan her insan yaşama hakkına sahiptir.
Rasulullah merkezli DİN anlayışında, her birim yaratan tarafından, Rabbi (özündeki esma mertebesi sonucu oluşan terkibi-bileşimi) tarafından hangi amaca dönük olarak yaratılmışsa, ona o kolaylaşır ve o da yaratılış amacını kolaylıkla gerçekleştirir. Bu saâdet istikâmetinde de olabilir şakâvet istikâmetinde de olabilir. İşte bu da onların mutlak kulluklarıdır.
Rasulullah merkezli DİN anlayışının sonucudur ki yapılan ibadetler ve çalışmalar, zikir, salat (dua-namaz), oruç vs., borç değil, bir tanrıyı mutlu kılmak için değil; kişinin kendi özüne bahşedilmiş Rabbani kuvve ve özelliklerin açığa çıkartılması içindir... “Allah rızası” diye bahsedilen şey, kişinin hakikatinin kemalatına uygunluktur. O kemalata uygun davranış sonucunda, kişide o hakikatin kemalatının bir özelliğinin açığa çıkması sonucunu doğurur otomatik olarak.
“İnsan için kendi çalışmasının sonuçlarından başka bir şey asla söz konusu değildir” anlamındaki ayet düşünen beyinler için olayın ne olduğu hakkında yeterince açık bir uyarıdır.
Kısacası, “tanrı merkezli din anlayışı”, ötelerdeki bir tanrıya yönelen toplulukların yaşam biçimidir...
“Allah Rasulü Muhammed aleyhisselam merkezli DİN anlayışı” ise, Rasulullah`ın açıkladığı "ALLAH"a imandan yola çıkıp, kendi özündeki ilahi mertebelere ve o mertebelerdeki (boyutlardaki) kuvve ve kemalatı keşfe yönelebilen “insan”lar içindir, anlayışımızca.
Selametle | 
